Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης
Στο συνεταιρισμό που μετέχουμε,
μικρομεριδιούχοι, αμεληταίοι,
χωρίς φωνή , χωρίς αξιώσεις,
ως Δημοκρατία και Ένωση Λαών τον είχαν οραματιστεί ,
σε μηχανισμό σκληρής και διεφθαρμένης
γραφειοκρατίας
εξελίσσεται,
οι λομπίστες τα ισχυρά πρόσωπα , αυτοί που
διακινούν το μαύρο χρήμα
της εξαγοράς,
μοιραίοι κι άβουλοι οι βουληφόροι,
βαπόρι μεγάλο,
χωρίς σχέδιο, χωρίς μπούσουλα, χωρίς πολιτική,
χωρίς ηγεσία ,
στον συνεταιρισμό ετούτο μας όρισαν
πως από τον τουρισμό μόνον,
θα ζούμε ,
γκαρσόνια και καμαριέρες, το πολύ – πολύ
των ουσιών διακινητές,
ακόμη και τα rooms to lent ενοχλητικά,
το χρήμα στις αλυσίδες τις πολυεθνικές
και τα πάντα όλα inclusive,
το δώρον τούτο του Θεού , την ομορφιά
του Τόπου, στο σφυρί,
τις αμμούδες του Ομήρου, του Μίνωα τα δελφίνια,
της Αθηνάς τα λιόδεντρα και τον Παρθενώνα,
της Επίδαυρος το θέατρο και της Δωδώνης
του Ελύτη ένας πεύκος ,
του Σούνιου οι κολώνες του Ποσειδώνα
κι ο Άγιος Σώζων έφορος,
του Παπαδιαμάντη ένα μπρίκι,
οι τρούλοι στ’ Άγιονόρος αυτοκρατορικοί
κι οι μαστόροι στα Μετέωρα,
της Ολυμπίας το στάδιο και των Δελφών μαντείο,
ο δισκοβόλος εν κινήσει,
κι ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας με τον χρωστήρα
την ωραιότητα να συλλάβει
επιχειρεί,
ασβέστης ευωδιάζει στα Κυκλαδονήσια,
αρχιτεκτονική αειφορίας,
ανεμόμυλοι περήφανοι κόντρα στο βοριά ,
το Χριστό στο Κάστρο της Σκιάθος
αντιχαιρετούνε,
all inclusive και με τα υπόλοιπα θα ζήσετε,
το σχέδιο του συνεταιρισμού,
κι ούτε έγνοια για τον τόπο ,
οπλισμένο σκυρόδεμα ολοχρονίς στη Μύκονο
και στη Σαντορίνη ,
μπετόν χωρίς οικιστικό σχέδιο, μπετόν χωρίς
έγνοια γιά τον τόπο ,
μωροί και τυφλοί , ανίκανοι κληρονόμοι ,
οπλισμένο σκυρόδεμα στη Μήλο και στη Πάρο,
το πλούτος της ωραιότητας
την κληρονομιά της όμορφης παρακαταθήκης
την μοναδικότητα της αρχιτεκτονικής
μανιακά να αφανίσουμε,
ανύπαρκτη η πολεοδομική έγνοια της πολιτείας,
τάχατες υπουργοί τουρισμού και περιβάλλοντος –
πολεοδομίας,
ανυππαρκτη κι η οικολογική συνείδηση
της τοπικής αυτοδιοίκησης,
ακόμη και τούτο το πλεονέκτημα που μας δόθηκε,
την ομορφιά του τόπου, την θεία ωραιότητα,
αλοίμονον ,
ακόμη και την μοναδικότητα της πολιτιστικής
κληρονομιάς μας ,
με μπετονιέρες και μπουλτόζες μπαζώνουμε
την γεωμορφολογία των νησιών,
μοιραίοι κι άβουλοι, χωρίς αισθητική
το μέλλον, δηλαδή,
μπαζώνουμε,
α ! την ομορφιά των κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής
προσβάλλουμε,
της πηλιορείτικης μαστοριάς και των πετράδων
στα Ζαγοροχώρια,
στο συνεταιρισμό που μετέχουμε τ’ αποφάσισαν
απ’ τα τουριστικά μόνον
αρκούν αυτά ,
απ’ τα τουριστικά μόνον
θα ζήσουμε , γίνεται ;
στον συνεταιρισμό των γραφειοκρατών
ποιός να γνοιαστεί
γιά αρχιτεκτονική, γιά πολιτισμό κι αειφορία,
ανίκανοι κληρονόμοι, αδαείς,
φαντάζουμε στα μάτια των προγόνων, στα μάτια
των παιδιών,
παίρνουν τα μάτια τους και φεύγουν ,
αδέρφια , γιά την Πολιτική ο λόγος, γιά τα της Πόλης και των Πολιτών,
σχέδιο , στρατηγική , βούληση , πολιτική, αισθητική
χρειαζόμαστε,
Πολιτικής έχουμε χρείαν , Πολιτικών ανάγκη ,
τούτη η έγνοια μας,
στις μέρες που έρχονται , της Οικουμένης
Πολίτες , πρόκληση,
με ανοιχτούς ορίζοντες , στις πονηρές μέρες
που ξανοίγονται μπροστά μας !
Ανύστακτη , αδέρφια,
νά ‘ναι η έγνοια μας !
