Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης
Στις ατάκες εστιάσαμε !
Ποιός είπε την καλύτερη ατάκα και σε βάρος ποιού ή ποιάς την εκσφενδόνισε …
Σε τούτη την έκπτωση της Πολιτικής που καταντήσαμε εύλογο είναι με ατάκες και με σκύβαλα να ασχολούμαστε !
Κι ύστερα , αναρωτιέμαι , μαζί με τον απλό κι αναγκεμένο πολίτη, πότε τάχα ένας υποψήφιος Πρόεδρος θα ξεδιπλώσει προτάσεις, σχέδιο , στρατηγική μακάρι και όραμα γιά τα μείζονα και τα κρίσιμα που αφορούν την Πατρίδα και τον Λαό.
Δηλαδή, τι νόημα έχουν οι μικρόψυχες ατάκες και τα καρφιά σε βάρος των άλλων όταν γιά την ακρίβεια, που έχει φέρει στα όρια της φτώχειας και της καταρράκωσης τους μισθωτούς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους πρώην μικρομεσαίους που βουλιάζουν,
όταν γιά την αντιμετώπιση της ακρίβειας, δεν ακούσαμε προτάσεις, δεν κατατέθηκε σχέδιο.
Για την αρχηγία του Σοσιαλιστικού Κινήματος, του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, εάν θέλετε, η πρόκληση της τηλεμαχίας, ούτε αγωνία, ούτε σχέδιο, ούτε στρατηγική.
Σε ένα debate μπροστά στο ακροατήριο των μη προνομιούχων της Ελλάδας που είναι παραδομένοι στην αδηφαγία της Ολιγαρχίας του λιανεμπορίου, τί πειθώ να έχουν τάχα τα ευφυολογήματα των υποψηφίων Προέδρων του ενός σε βάρος του άλλου;
Όταν τα Ελληνάκια , ναί, τα Ελληνάκια , παιδιά μορφωμένα, πτυχιούχοι,
με μεταπτυχιακά και με διδακτορικά, νέοι με ξένες γλώσσες και διεθνή εργασιακή εμπειρία, όταν οι καλύτεροι που έχουμε, το μεγάλο της χώρας μας συγκριτικό πλεονέκτημα, όταν τούτοι δεν μπορούν να εργαστούν στην πατρίδα λόγω της αθλιότητας των μισθών, μισθών της ευτέλειας, μισθών στο ένα πέμπτο ή και στο ένα δέκατο από τις κεντροευρωπαϊκές χώρες, μισθών τιμωρητικών κι απαξιωτικών, και δεν εκφράζεται αγωνία δεν διατυπώνεται οδός εξόδου δεν διαφαίνεται επίγνωση του μεγέθους του προβλήματος που συνιστά η δημοσκοπική κατάρρευση της Ελλάδας, σε μιά αντιπαράθεση υποψηφίων Προέδρων πως να συνεγείρει έναν Λαό τσαλακωμένο την πολλαπλότητα των κρίσεων,
όχι δεν ήταν απλώς δημοσιονομική η κρίση όταν η παραγωγική δομή της πατρίδας γονάτισε , ξεχάσαμε τις λέξεις βιομηχανία, βιομήχανοι, σβήσαμε από το λεξικό την βιοτεχνία , τους βιοτέχνες, πώς , πώς θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας στον Τόπο, πώς θα ανατάξουμε το παραγωγικό πρότυπο της Ελλάδας , ούτε λέξη , ούτε έγνοια, ούτε αγωνία.
Α ! κατώτεροι της περίστασης κατώτεροι.
Δεν είμαι αυστηρός , όχι, δεν με νοιάζει κριτική κομματική να διατυπώσω, τούτο που γιο έτσι γύρω μας έκπτωση είναι δεν το αξίζουμε, δεν μας πρέπει.
Κι ύστερα , πώς, στ’ αλήθεια πώς τούτη η Χώρα μπορεί τάχα να ορθοποδήσει χωρίς έγνοια γιά την αγροδιατροφή, χωρίς μέριμνα γιά την βιοποικιλότητα.
Πώς είναι δυνατόν τηλεσυζήτηση να προβάλλεται γιά την αρχηγία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και να μήν ακουστεί η λέξη αγρότης, κτηνοτρόφος, ελαιοπαραγωγός, αμπελουργός, μελισσοκόμος, φρουτοπαραγωγός, βαμαβακολαλλιεργητής, γαλακτοπαραγωγός.
Ποιός το φανταζόταν ότι δεν θα ακουστεί η λέξη περιφέρεια, ελληνική επαρχία.
Αδειάζει η ελληνική επαρχία.
Χωρίς πρόταση γιά την επείγουσα αναγκαιότητα αγροδιατροφικής Πολιτικής, αξιοποίησης της ατίμητης βιοποικιλότητας της ελληνικής χερσονήσου.
Σταματώ , χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας
είναι εδώ, μπροστά μας, δίπλα μας , και εμείς , άβουλοι και μοιραίοι , πρόβατα χωρίς ποιμένα,
έχουμε εγκαταληφθεί στους χειρισμούς μιάς Κυβέρνησης – υπηρέτη της ντόπιας Ολιγαρχίας.
Η πρόκληση Συντρόφισσες και Σύντροφοι, η πρόκληση παρούσα , με συμμετοχή απαντούμε,
συμμετέχουμε στις Δημοκρατικές εργασίες, δεν παρακολουθούμε αδιάφορα, ψηφίζουμε στις εκλογές , δεν είναι γιά άλλους , για εμάς είναι γιά τα παιδιά μας είναι, με λάθη και με ελλείψεις προχωράμε.
Συμμετέχουμε !
Πέρασε η ανάθεση για την αποκατάσταση της στέγης στο Δημοτικό Σχολείο του Νέου Σουλίου
