Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
κι εσείς τα ίδια παραμύθια
Γράφει ο Μιχάλης Πισκιούλης (μέλος της ΚΕ του ΜέΡΑ25)
Ενότητα της Αριστεράς, ενότητα της Κεντροαριστεράς, ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων, είναι οι φράσεις που βγαίνουν από πολλά στόματα ειδικά των προσφάτως απογοητευμένων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν την αντιδημοκρατική, κατά την άποψή τους, συμπεριφορά του Κασελάκη, αλλά και τους πριν απ’ αυτούς που σχημάτισαν την Νέα Αριστερα. Ενότητα όμως της Αριστεράς γιατί;
Για να φύγει η Δεξιά;
Για να πέσει ο Μητσοτάκης;
Για να βγει μια προοδευτική κυβέρνηση στη θέση της σημερινής κυβέρνησης του άκρατου νεοφιλελευθερισμού;
Το βασικό ερώτημα είναι σε ποια πολιτική βάση και με ποια πολιτική ατζέντα; Θέλουμε μια κυβέρνηση για αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης ή μια κυβέρνηση που θα έχει αλλαγή πολιτικών προσώπων που θα εφαρμόζει όμως την ίδια βασική πολιτική με την υπάρχουσα;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κάποια βασικά ζητήματα που θα πρέπει αυτή, η όποια συμμαχία να απαντά. Θέτω ορισμένα από αυτά και προφανώς μπορούν να προστεθούν κι άλλα.
Πρώτο: Ειρήνη. Η ειρήνη είναι κάτι στο οποίο θα απαντήσουν θετικά το 98% των πολιτών. Όμως τι σημαίνει στην πράξη ειρήνη; Σημαίνει αποκήρυξη και καταδίκη των πράξεων του Ισραήλ και σθεναρή υποστήριξη της αναγνώρισης ελεύθερου Παλαιστινιακού κράτους.
Αυτό συνεπάγεται και την καταδίκη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που έδενε τη χώρα μας στο άρμα Νετανιάχου και μοίραζε βάσεις στους Αμερικανούς στηρίζοντας ουσιαστικά το δολοφονικό ισραηλινό κράτος, που σέρνει την ευρύτερη περιοχή μας σε γενικευμένο πόλεμο.
Ειρήνη σημαίνει ακόμα την απερίφραστη καταδίκη της βάρβαρης εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, της στήριξης των θυμάτων του πολέμου και της απόσυρσης του ΝΑΤΟ από την περιοχή, ώστε να μπορέσει να επανέλθει η ειρήνη, έναντι της κλιμάκωσης του πολέμου.
Την ανάγκη για έναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών ως τη μόνη πραγματικά φιλειρηνική και έλλογη στάση, απέναντι σε δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα που προωθούν το δόγμα του «περισσότερου πολέμου» και του «πολέμου μέχρι την τελική νίκη».
Δεύτερο: Χτύπημα της ακρίβειας με αιχμή του δόρατος την φτηνή ηλεκτρική ενέργεια. Η τιμή της κιλοβατώρας που πληρώνουμε στην Ελλάδα δεν έχει επουδενί να κάνει με τα πραγματικά κόστη παραγωγής της.
Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το γεγονός της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες δημιούργησαν αυτό το καρτέλ στον τομέα της ενέργειας που καθορίζει αυθαίρετα την τιμή του ρεύματος.
Τέρμα τα αστεία με το ρεύμα. Κοινωνικοποίηση των ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ κι ΑΔΜΗΕ και λειτουργία τους ως μια ενιαία Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφέλειας με στόχο όχι το κέρδος, αλλά την παροχή ρεύματος σε όλες και όλους!
Έχουν τα κότσια να το δεχτούν αυτό αυτοί που δημιούργησαν το Χρηματιστήριο Ενέργειας; (ποιου χρηματιστηρίου; περί καφενείου πρόκειται με θαμώνες πέντε ολιγάρχες).
Τρίτο: Στέγη. Άμεση Κατάργηση του «Ηρακλή», σύσταση δημόσιου φορέα κόκκινων δανείων. Επειδή η αγορά κόκκινων δανείων, αντί ενός σοβαρού Οργανισμού Κοινωνικής Κατοικίας και δημόσιας διαχείρισης του χρέους, αποτελειώνει την κοινωνία.
Κλέβω από την Ηρώ Διώτη: Χρειάζεται:
• Ένα πρόγραμμα ευρύτατης αναδιανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας και απαλλαγής της από τη μέγγενη πολιτικών που στρέφονται ευθέως κατά των εργαζομένων και των χαμηλότερων στρωμάτων.
• Η ανάδειξη ενός νέου δημοκρατικού προτάγματος με περιορισμό της κρατικής αυθαιρεσίας και του συγκεντρωτισμού, πολλαπλασιασμό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων και αυτονομία στη δράση της κοινωνίας.
• Η παρουσίαση πολιτικών διαφορετικού υποδείγματος, άρνηση της υπερανάπτυξης, αλλαγή ενεργειακού μοντέλου στην κατεύθυνση ανάσχεσης της κλιματικής κρίσης και των συνεπειών της.
• Τη διεκδίκηση δικαιοσύνης και ελευθερίας στην Παλαιστίνη, έντιμης ειρήνης στην Ουκρανία και έμπρακτης αμφισβήτησης του μιλιταριστικού μοντέλου του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.
‘Έτσι μπορεί να ξεκινήσει ένα γόνιμος διάλογος για την ενότητα της Αριστεράς, μια ουσιαστικής ενότητας, που θα ακουμπά στις ανάγκες του λαού και όχι με γενική οπαδική συνθηματολογία του στυλ «γιούργια γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια». Επί του πρακτέου Σύντροφοι.
